NYU Conference on Ibogaine Nov 5-6, 1999

Search the Web!

Drs.E.Fromberg
Trimbos-instituut
Netherlands Institute of Mental Health and Addiction

Overgenomen uit PAN-forum

Inleiding

Mijn eerste confrontatie met het bestaan van ibogaine was de vermelding ervan in het onvolprezen boek van Emboden: "Narcotic plants" en dat leerde me niet veel meer dan dat Tabernanthe iboga, een struik uit west Afrika, een hallucinogeen bevat met de naam ibogaine, dat deze plant ritueel gebruikt werd en wordt, hetgeen niet bepaald verrassend is: als een plant hallucinogene eigenschappen heeft, is het niet ongebruikelijk buiten de westers-christelijke cultuur om daar dankbaar gebruik van te maken. Verder nam mijn kennis nauwelijks toe, totdat ik bijna 20 jaar later een briefje van Simon Vinkenoog ontving, vergezeld van enige papieren die handelden over het gebruik van ibogaine bij het afkicken. "Als je in meer geinteresseerd bent, richt je dan tot Howard Lotsof" schreef Simon laconiek.
Hallucinogenen bij het afkicken was op zich niets nieuws. In de hoogtijdagen van het klinisch onderzoek naar het nut van LSD waren immers honderden alcoholisten en andere verslaafden in Amerika behandeld met LSD, maar het materiaal dat Simon had gestuurd, prikkelde mijn interesse toch zodanig dat ik een brief naar Howard Lotsof schreef teneinde meer informatie te verwerven. Lotsof antwoordde per kerende post en zond uitgebreide documentatie, met name ook pharmacologische gegevens, waaruit bleek dat was vastgesteld dat opiaat-afhankelijke muizen die zichzelf morfine konden toedienen, daarmede ophielden wanneer ze ibogaine kregen toegediend zonder dat een onthoudingssyndroom optrad. De aan ibogaine toegeschreven effecten konden dus niet alleen van psychologische aard zijn, zoals bij de psycholytische therapie met LSD, maar er moest ook een pharmacologische factor in het spel zijn. Mijn interesse was definitief gewekt: hier wilde ik meer van weten....

The history of Muma.
"Bandzioku, verloor haar echtgenoot in het oerwoud, toen deze bij het plukken van vruchten uit een boom viel. Zij slaagde er niet in zijn lichaam te vinden en ontroostbaar keerde zij terug naar het dorp. Conform de voorschriften van de stam huwde zij vervolgens de broer van haar man.
Op een dag ging zij vissen, maar viste met haar net geen vis, maar menselijke beenderen op: het gebeente van haar eerste man.
Ze legde de botten op de oever, maar een dier nam ze mee. Banszioku volgde dit dier tot de Kokonangonda grot. Uit de grot riepen de stemmen van de geesten der doden haar toe: "Bandzioku, wil je ons zien?"
Toen zij daarop ja zei, gaven de geesten haar opdracht te eten van de wortel van een plant die in een hoek bij de ingang van de grot groeide. Toen zij daarvan gegeten had kon zij de geesten zien en met ze spreken. Onder hen was de geest van haar eerste echtgenoot.
Voor zij weer terugkeerde naar het dorp vroegen de geesten haar een offerande en zij gaf hen wat zij aan proviand bij zich had.
De volgende dag stond zij vroeg op, nam proviand mee en ging weer naar de grot om te offeren en zij herhaalde dit dagen achtereen. Haar echtgenoot, denkend dat zij een minnaar had, besloot haar ongezien te volgen.
Toen ze bij de grot aankwam, riepen de geesten "Muma, Muma" hetgeen aanduidt dat er een niet-geinitieerde aanwezig is. Bandzioku, denkend dat zij alleen was, draaide zich om en zag haar tweede echtgenoot. Deze vroeg haar geschrokken tegen wie ze praatte en ze wees hem de plant en gaf hem van de wortel te eten, zodat ook hij de geesten kon zien en met hen praten, zo ook met zijn dode broer.
Toen de geesten ook hem om de verplichte offerande vroegen, gaf hij hen het weinige dat hij had, maar dat werd door de geesten afgewezen. Hij had geen andere keuze dan hen Bandzioku aan te bieden, zoals de geesten ook wilden. Zo werd Bandzioku gewurgd en geofferd. Toen de man vervolgens naar zijn dorp terugkeerde, nam hij de plant mee en bouwde er de eerste Bwiti-tempel."

Bwiti.
Deze mythe van de Fang verhaalt de ontdekking van de iboga. Bandzioku is hoogstwaarschijnlijk een Pygmeeen-vrouw geweest, want alles wijst erop dat het gebruik van de iboga-wortel daar vandaan komt. Zij droegen hun kennis over aan de Apindji en de Mitsogho. Die ritualiseerden het gebruik van iboga-wortel in Bwiti, een syncretistische godsdienst, welke tribaal-animistische en christelijke elementen in zich verenigt. De Mitsogho introduceerden Bwiti in Gabon, door hun volksverhuizing, welke plaatsvond aan het einde der vorige eeuw. De Fang en andere stammen in zuid-Gabon namen Bwiti weer van de Mitsogho over en heden ten dage is Bwiti een godsdienst met vele aanhangers, vooral in Gabon, maar zich tegenwoordig ook uitbreidend naar Cameroen, Congo, Zaire en Equatoriaal Afrika, ondanks de weerstand van de katholieke missie.
Hoewel er vele varianten van Bwiti bestaan (bij de Mitsogho is het een strikt tot de mannen beperkte vorm, terwijl bij de moderne vorm onder de Fang zowel mannen als vrouwen deelnemen), staat het gebruik van iboga er overal centraal en wel op twee wijzen.
Enerzijds is er het gebruik in lage doses tijdens de wekelijkse mis op zaterdag nacht, de ngoze. De iboga wordt als heilige hostie gebruikt en veroorzaakt een feestelijke, religieuze sfeer, uitlopend op een collectieve vloed van emoties die nlem myore (slechts een hart) wordt genoemd, waarbij de mensen een worden: een staat van symbolische consensus.
Daarnaast vindt het gebruik plaats in hoge dosis bij de initiatie-rite, welke enkele dagen duurt. Hierbij nuttigt de te initieren persoon in de loop van 7 a 8 uur een paar honderd gram poeder van de iboga wortel. Als gevolg hiervan ondergaat het bewustzijn sterke veranderingen eindigend in verlies van contact met de omringende realiteit: een directe dialoog met God is het resultaat. Gedurende dit visioen reist de persoon door het rijk der doden, die bemiddelen tussen hem en het goddelijke. Naast voorouders en andere overledenen ontmoet hij Jezus, Maria en andere heiligen. Het visioen heeft een diepe symbolische betekenis en het is deze directe ervaring die de basis vormt van de bekering. Je hoeft niet slechts te geloven, zoals in het Christendom, maar je moet het zelf meemaken.

De westerse wereld.
De eerste wetenschappelijke literatuur over deze plant is Frans. Het eerste rapport uit 1864 stelt dat de iboga-wortel, wanneer ze gegeten wordt niet toxisch is, tenzij vers en in hoge dosis genuttigd. In kleine hoeveelheden is het een afrodisiacum en stimulans van het zenuwstelsel. Gemeld wordt tevens dat iboga extract wordt gebruikt door afrikanen bij de jacht en hen in staat stelt tot twee dagen bewegingloos te blijven staan zonder de alertheid te verliezen.
Franse onderzoekers namen de eerste exemplaren van deze struik uit Equatoriaal West Afrika mee en de eerste wetenschappelijke beschrijving is gegeven door Baillon, die de struik Tabernanthe iboga noemde op de bijeenkomst van het Linnaeus Genootschap in Parijs in 1889.
De gelige wortel van deze plant bevat tenminste 12 verschillende alcaloiden, waarvan de bekendste ibogaine al in 1901 uit de plant werd geisoleerd door Dybowski en Landrin en door Haller en Heckel. Het hoogste gehalte heeft de wortelschors (2-6 %), de bladeren hebben het laagste (0,35%).
Physalix stelt vast dat ibogaine werkt op het centraal zenuwstelsel en bij de hond hyperthermie en een dronkenschap vergelijkbaar met het effect van alcohol veroorzaakt. Voorts suggereert hij op grond van het ongebruikelijke gedrag van de hond dat ibogaine wel eens hallucinaties zou junnen opwekken. Kortom, deze eerste pharmacologische studies over ibogaine concluderen dat ibogaine een stimulerend effect heeft van een ongebruikelijke aard. Dienovereenkomstig wordt ibogaine aanbevolen als een stimulans, maar wordt nauwelijks gebruikt. De belangstelling voor ibogaine neemt vervolgens af om pas aan het einde der dertiger jaren weer aan te wakkeren, nadat het in de dertiger jaren weer op de markt gebracht werd als tonicum onder de naam "Lambarene". Het zijn Raymond-Hamet en Vincent die de biologische werking van ibogaine uitgebreid gaan onderzoeken en in de loop van circa 20 jaar een zeventiental papers over de farmacologische werking van ibogaine zullen publiceren. Raymond-Hamet^,,,, bevestigt het stimulerend effect door vergelijking met cocaine en ephedrine, maar ook remming van de contracties van de dunne en dikke darm bij resp. konijn en cavia. Vincent stelt cholinesterase remming vast, hoewel deze sterker is bij een iboga-extract dan door zuivere ibogaine.
In de vijftiger jaren nemen de amerikanen het werk over. Salmoiraghi en Page stellen in 1957 vast dat ibogaine net als LSD, mescaline en andere hallucinogenen de effecten van de neurotransmitter serotonine potentieren. Nadat ze de extractieprocedure hebben verbeterd, stellen Bartlett en medewerkers de exacte chemische structuur vast in 1958. Ibogaine blijkt een indol te zijn, een stof die inderdaad sterk gelijkt op de neurotransmitter serotonine.
Tezelfdertijd publiceert Schneider 3 belangrijke papers. Hij constateert dat ibogaine de werking van morfine als pijnstiller versterkt. Samen met Sigg bevestigt hij de centraal stimulerende werking van ibogaine zoals eerder door de franse onderzoekers werd vastgesteld: 2-5 mg/kg intraveneus laat een typisch arousal syndroom zien op het EEG van katten en honden. Sigg nam zelf 200 mg ibogaine oraal en rapporteert: "Visual hallucinations - blue disks appearing only in the dark - were accompanied by many other syndromes common to hallucinogenic intoxication, but no undesirable after-effects, exhaustion or depression were noted". In een derde artikel beschrijft hij de cardiovasculaire effecten: de hartfrequentie wordt verlaagd evenals de slagkracht. In geanaesthetiseerde honden leidde dit tot bloeddrukverlaging, hoewel zonder anaesthesie de bloeddruk steeg. Er werd geconstateerd dat het eerste het gevolg is van een direct remmend effect op het hart, terwijl het laatste het gevolg is van een stimulerend effect via het centraal zenuwstelsel.
De totale synthese wordt beschreven in 1965 door Buchi.
In 1969 publiceert Naranjo over het gebruik van ibogaine als hulpmiddel bij psychotherapie in navolging van de afrikaanse "toverdokters" die iboga ook voor therapeutische doeleinden gebruiken. Tenslotte stelt Dhahir in 1971 vast dat de acute en chronische toxiciteit van ibogaine laag is.
Dan wordt het weer stil rond ibogaine. Ongetwijfeld omdat de U.S.A. ibogaine in 1967 illegaal maakt en in 1970 op de lijst van de sterk verslavende stoffen zonder medisch nut (schedule I) zet en daarmede alle verdere onderzoek blokkeert, zoals dat ook met LSD was gebeurd en later met MDMA zou gebeuren. Alleen in 1977 verschijnt een review artikel van Gaignault en Delourme-Houde in een italiaans tijdschrift.

Lotsof.
Deze stilte betreft echter uitsluitend de wetenschappelijke tijdschriften. Gelukkig kan de amerikaanse wetgeving ontwikkelingen niet echt tegenhouden. In 1962 gebruikt de eerder genoemde amerikaan Howard Lotsof ibogaine en stelt verbaasd vast dat zijn craving naar heroine was verdwenen om nooit meer terug te keren. Zeven andere heroine verslaafden die onder vergelijkbare omstandigheden ibogaine gebruikten, overigens eveneens zonder de intentie te hebben hiermede hun verslaving te beeindigen, ervoeren geen abstinentie-verschijnselen en vijf van hen bleven heroine vrij. Op basis hiervan gaat hij, aanvankelijk verborgen voor alle publiciteit verder en patenteert ibogaine tenslotte in 1985 onder de merknaam Endabuse als geneesmiddel tegen opiaatverslaving. Later doet hij dit ook als middel tegen andere verslavingen zoals cocaine, alcohol, nicotine en tenslotte "polydrug dependency syndromes". In essentie komt zijn claim erop neer dat ibogaine in een orale dosis van 6-19 mg/kg de afhankelijkheid onderbreekt en de patient in staat stelt gedurende tenminste 6 maanden drugvrij te leven. Na vergeefse pogingen een pharmaceutische industrie te vinden die ibogaine voor dit doel wil produceren en promoten, richt Lotsof zelf een maatschappij op NDA,Inc.
Zoals gewoonlijk ligt de amerikaanse regering dwars. Hoewel in 1989 een Senate Judiciary Commission in een concept rapport "Pharmacotherapy for illicit drug use" aanbeval ibogaine een hoge prioriteit voor nader onderzoek toe te kennen, komt inbogaine niet voor in de uiteindelijke versie. Lotsof gaat door met experimenteren in Nederland waar ibogaine niet illegaal is. I.s.m. de International Coalition for Addict SelfHelp (ICASH) organiseert hij "afkick-reizen" naar Nederland. Ook nederlanders maken er gebruik van. Een hunner beschrijft de ervaring als volgt:
"Om tien uur 's morgens nam ik 1200 mg ibogaine in een capsule met wat thee op een lege maag. Ik wachtte op een stroom van herinneringen. Twaalf uur zijn voorbij gegaan sinds ik mijn laatste dosis heroine nam - een achtste gram. Ik voelde me dus niet lekker.
Na ongeveer een uur begon ik roze-groene diamantvormen te zien. Mijn lichaam was heel zwaar, maar ik ben nog in staat mij functioneren te coordineren. Gedurende een uur wordt ik af en toe gecheckt door de anderen om te zien of ik zwalkend begin te lopen, een van de symptomen dat ibogaine begint tge werken. Ze zeggen me een paar keer door de kamer te lopen. Ik doe dat op wilskracht, geen drug kan je beinvloeden als je dat zelf niet wilt. Ik blijf recht lopen. Door deze ervaring realiseer ik me dat dat voor alle drugs die je kan nemen geldt. Er is een eeuwig aspect in jezelf, dat onveranderlijk afwezig is. De conclusie was: "Waarom neem je drugs om die staat van bewustzijn te onderdrukken?" Ik realiseerde me ook de enorme mogelijkheden van een kristal heldere geest.
In de volgende uren overkomen stroboscopische flitsen van herinnering me in visioenen en geluiden. Geluiden zijn bijzonder hinderlijk voor me omdat ze luid echoen op een trillende manier. Er is een constant zoemend geluid in de kamer, alsof er een reusachtige vlieg in de bovenste hoek van de kamer zit. Het doet me denken aan Carlos Castaneda waar hij de vlieg beschrijft als een bewaker 'tussen twee werelden'. Ik heb een weerzin tegen het idee 'deze andere wereld' te ervaren. Ondertussen heb ik haar wijdse vlakten reeds bereikt.
Er zijn geluiden in mijn achterhoofd. Hoe meer ik mij concentreer, hoe luider ze worden. Het geluid van een afrikaanse drum. Ik heb onmiddelijk het visioen door de jungle van donker Afrika te lopen. Het is alsof de rithme's altijd in mijn hoofd hebben gezeten. Ze moesten alleen maar weer worden doorleefd. De visioenen van Afrika maken me ongemakkelijk. Voor de eerste keer in mijn leven accepteer ik als blanke te zijn geboren in de twintigste eeuw in Noord Europa.
Ik zit op mijn bed en vouw mijn handen voor mijn mond, erdoor blazend alsof ze een lange buis vormen gericht naar de grond. Ik maak vibrerende geluiden met mijn mond, maar begrijp niet waarom. Maanden later zal ik in Delhi een duitser ontmoeten die een australisch instrument, een didjeridoo speelt (...) Het produceert een soort jankend geluid dat ik in mijn hoofd hoorde onder ibogaine.
Twee uren zijn voorbij sinds ik ibogaine nam. Mijn maag is upset. Ik geef wat over. Ik heb een visioen alsof ik door mij hersens loop, alsof ik door een gigantisch computer-achtige archiefkast loop. Er zijn lange smalle laden met geselecteerde collectieve informatie, die op verzoek kunnen worden opengetrokken. Iemand in het hotel zet een radio aan met commercials: onmiddellijk gaat een lade in mijn brein open en alle jingles die ik in mijn leven heb gehoord komen er als een lange song uit. Ik realiseer me de enorme hoeveelheid bullshit die de plaats inneemt van veel belangrijker informatie.
Vier uur na het nemen van ibogaine geef ik twee maal over en besluit naar huis, naar Utrecht, te gaan. In de trein zie ik veel mensen die ik ervaar als 'dood in hun hoofd'. Thuis geef ik over. Het geeft me het idee dat ik voor de gek ben gehouden. Ik zou geen onthoudingsverschijnselen hebben. Daarom besluit ik wat herine te scoren, waarna ik me beter voel, hoewel nog tripperig. Overgeven lucht op, maar alles smaakt en ruikt bitter door de ibogaine. Later die nacht is de heroine uitgewerkt, ga ik op de bank liggen en val in een droomachtige half wakende toestand.
Ik zie mijzelf op de bank liggen, gevolgd door een visioen van mijzelf als foetus in mijn moeders baarmoeder. Ik ga door een snel 'rebirthing' proces. Ik voel een enorme toegewijde liefde van mijn ouders. Deze herinnering stelde me in staat de fouten te accepteren, die ik dacht dat mijn ouders gemaakt hadden tijdens mijn opgroeien. Voor de eerste keer kan ik respect voelen voor mijn ouders, wat onze hele relatie tot een harmonieuze realiteit maakt.
Veel andere droomflarden verschijnen. De volgende morgen wordt ik geheel verfrist wakker, herborren en hongerig als een wolf. Ik geef mijn heroine weg. Mijn vriend en ik beginnen onze ervaringen te evalueren. Het is alsof nieuwe dingen op hun plaats terecht komen. Het is alsof alle informatie in de archiefkast van je hersenen uit de laden op een hoop is gegooid, je er 'objectief' naar kijkt en het opnieuw opruimd, niet verwrongen door emotionele trauma's.
Het kost tijd om me te realiseren dat ik niet 'ziek' wordt. Ik hoef niet meer voor geld te zorgen om naar de dealer te rennen...".

De wetenschap wordt weer wakker.
De publiciteit die Lotsof krijgt doet het wetenschappelijk onderzoek weer herleven. Een nederlands onderzoekteam van de Erasmus Universiteit olv. Dzoljic constateert in 1988 dat een door naloxon, een krachtige opiaatantagonist, opgewekt onthoudingssyndroom bij chronisch morfine afhankelijke ratten door toediening van ibogaine sterk afneemt. Dit was overigens het artikel dat mijn interesse zo opriep toen Lotsof mij dit stuurde. NIDA begint uiterst voorzichtig interesse te tonen: op haar 51^ste wetenschappelijke bijeenkomst wordt gemeld dat ze ibogaine hebben ontvangen (van Lotsof) en als experimentele stof (NIH 10567) hebben onderzocht. Vastgesteld werd dat het geen opiaatachtige werking heeft en toch het onthoudingssyndroom van opiaten vermindert. In 1991 stelt Glick vast dat ibogaine de zelf-injectie van morfine door 'verslaafde' ratten op een dosis-afhankelijke wijze acuut zowel als subacuut (een dag later) remt en bij sommige ratten zelfs chronisch. In een ander onderzoek waarbij de hoeveelheid dopamine op verschillende plaatsen in de hersenen wordt gemeten, stellen deze onderzoekers vast dat ibogaine het dopamine niveau beinvloedt en, belangrijker dat deze invloed voortduurt als de ibogaine reeds is ge-elimineerd.
Broderick concludeert uit een reeks experimenten dat de invloed van ibogaine op de dopamine en serotonine stofwisseling consistent zijn met Lotsof's claims inzake het gebruik van ibogaine ter bestrijding van cocaine verslaving. In hoog tempo volgen de publicaties elkaar dan op, steeds meer de waarnemingen van Lotsof en anderen bevestigend op het neurochemische niveau^,,,,. Ibogaine blokkeert de door morfine en cocaine opgewekte stimulering van het mesolimbische en striatale dopamine-systeem, hetgeen het acute effect min of meer verklaart, maar voor de chronische effecten kan geen pharmacologische verklaring worden gevonden, tenzij alsnog zou blijken dat een onbekende zeer langdurig werkzame metaboliet voor dit effect (op de kappa opiaat-receptoren) verantwoordelijk zou zijn.
Goutarel³ gaat dan ook in een review in op de meer psychologische kant van de werkzaamheid van Iboga en ibogaine. Teruggrijpend op de ethnografische waarnemingen van zijn co-auteurs Gollnhofer en Sillans inzake de Mitsogho-Bwiti rituelen en de publicaties van Naranjo²² en Lotsof, benadert hij deze vanuit psychoanalytisch oogpunt. Hij beschrijft dat Bwiti vier stadia van de intoxicatie onderkent. Ik citeer:
"Het eerste stadium bestaat uit vage, incoherente beelden zonder religieuze betekenis (...). Het tweede stadium wordt gekarakteriseerd door een reeks verschijningen van dreigend uitziende dieren, die soms uiteenvallen en soms weer snel samenvloeien. In het derde stadium ontwikkelt de 'oneirische' visie zich duidelijk tot de mystieke stereotypen. De neophyte wordt kalmer en kalmer, een teken van een plezierig, vredig visioen dat zijn twijfel aan de objectiviteit en de feitelijkheid van de waargenomen beelden is verdwenen. (...) Het vierde stadium is datgene dat wordt gekenmerkt door de ontmoeting met hogere spirituele entiteiten."
Goutarel benoemt de eerste stadia als in essentie Freudiaans, maar het laatste, conform de Bwiti-interpretatie als een "bijna-dood-ervaring", teruggrijpend op het collectieve onderbewustzijn van de stam, derhalve meer Jungiaans, en constateert dat de psychologische effecten beschreven door Lotsof en anderen bij het 'afkicken' meer op dat niveau liggen.
ICASH gaat in samenwerking met Bastiaanse door met de behandeling in Nederland van verslaafden tot einde 1993, als het noodlot toeslaat. Een van hun patienten overlijdt enkele dagen na de behandeling. Hoewel het overlijden forensisch wordt onderzocht, wordt geen oorzaak vastgesteld. Onduidelijk is of dit het gevolg is van 'prutswerk' van de toxicologische afdeling van het Gerechtelijk Laboratorium, dat in Nederland een slechte reputatie heeft, of dat er werkelijk niets kon worden gevonden, hoewel het feit dat het rapport zelfs na maanden niet in het bezit komt van de Inspectie Volksgezondheid op het eerste zou kunnen wijzen. Al met al maakt dit een voortijdig einde aan de ibogaine-behandeling in Nederland, ook al staat verre van vast dat het overlijden echt iets met de toepassing van ibogaine te maken heeft. Wel wordt geconstateerd dat het toezicht door Bastiaanse die formeel verantwoordelijk is voor de behandeling onvoldoende is geweest.
Lotsof slaagt er in de behandeling elders voort te zetten, en wel in Panama, waar tot op heden ibogaine-behandelingen gehhel volgens de regels in een algemeen ziekenhuis worden toegepast.
Ook de wetenschappelijke studies worden voortgezet. Sershen bevestigt ook chronische effecten op cocaine gebruik bij cocaine 'verslaafde' muizen. Glick concludeert dat de lange termijn effecten van ibogaine het gevolg moeten zijn van de acute afname van dopamine in de nucleus accumbens, de hersenkern die als straf/beloningscentrum fungeert en in de vigerende neurologische theorie een centrale rol speelt in 'verslaving'. Tevens stelt hij vast dat de tremoren welke het gevolg zijn van schade die toegebracht aan de kleine hersenen door ibogaine indien in zeer hoge dosis (100 mg/kg, dagelijks gedurende drie dagen) toegediend, niet optreedt bij eenmalige toediening in de lage dosering welke door Lotsof en de zijnen wordt gebruikt.
Maar de meest recente onderzoeken, die van Deborah Mash en medewerkers uit Miami, maken de zaak nog interessanter: deze wijzen erop dat de belangrijkste metaboliet van ibogaine, 12-hydroxyibogaine, langdurig actief is. Deze stof blijkt zich te binden aan de NMDA receptor, waarvan inmiddels bekend is dat blokkade ervan het opiaat onthoudingssyndroom beinvloedt. Eveneens stelde ze vast dat 12-hydroxyibogaine serotonine systeem verhoogt. Serotonine, een belangrijke nerurotransmitter is betrokken bij stemmingsregulatie: stoffen als Prozac (een antidepressivum en MDMA (XTC) verhogen de serotonine activiteit. Een dergelijk effect van ibogaine's belangrijkste langwerkende metaboliet correlleert dan met de stemmingsverbetering die impliciet aangegeven wordt door de gebruikers van ibogaine.

Conclusie.
Alles wijst er op dat ibogaine een uiterst werkzaam middel kan worden bij de behandeling van afhankelijkheid. Het meest interessante daarbij is enerzijds dat deze stof, in tegenstelling tot andere stoffen die daarbij worden toegepast, een specifiek pharmacologische effect lijkt te hebben op het centrale neurale mechanisme betrokken bij afhankelijkheid, ongeacht het pharmacologisch werkingsmechanisme van de betrokken drug. Anderzijds heeft ibogaine, in tegenstelling tot andere hallucinogenen, zoals b.v. LSD, die zijn toegepast bij de behandeling van afhankelijkheid, een vrij universeel lijkend onbewust psychologisch effect dat evenzeer 'afhankelijkheid' tegengaat.
We mogen Howard Lotsof dankbaar zijn voor zijn oplettendheid en vervolgens voor het doorzettingsvermogen waarmede hij tegen de stroom in belangstelling wist te wekken voor de eigenschappen van ibogaine, een stof waaarvan we ongetwijfeld nog meer zulen horen.